Τα Σκόπια που έγιναν "Μακεδονία" χωρίς τους Μακεδόνες!
Γράφει ο Βασίλης Κ. Δούρος
Όταν σε απειλούν διαρκώς και ενδίδεις, τότε παύεις να υπάρχεις ως εθνική οντότητα. Εάν απειλείσαι συνεχώς από άλλους, τότε αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν σε θεωρούν ισχυρό. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι τριάντα χρόνια τώρα, οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα «πολιτικά» κόμματα της ελληνικής Βουλής έχουν περιοριστεί στο έντονο εθνικοπώλειο και στις κορώνες περί αγνών πατριωτικών αισθημάτων. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται ότι ακριβώς αυτός ο τακτικισμός δεν αποτελεί μέτρο ποιότητας μεταξύ τους αλλά ενιαία συμφορά, τη στιγμή που πάντα αποτυγχάνεις και δεν δικαιώνεσαι. Έχεις ένα γειτονικό κρατίδιο στα βόρειά σου, το οποίο διχασμένο, θα πω εγώ, υπερασπίζεται ότι είναι λαός αυθεντικών Μακεδόνων και δεν κινητοποιείσαι ως πληττόμενο έθνος για να ανασκευάσεις τα ανιστόρητα επιχειρήματα, παρά μόνο αρκείσαι σε επικοινωνιακά «βέτο» και αφήνεσαι τελείως ανεύθυνα στο να γραφεί ξανά ιστορία χωρίς την ιστορία.
Αντί να συγκροτήσεις εθνικές ιστορικές απαντήσεις ως ενιαία εθνική πολιτική και να αποκαταστήσεις την αλήθεια σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο, εμφανίζεσαι πανικόβλητος και επαίτης ιστορίας με επιπόλαια λάθη και ανασφαλή βήματα. Αλλά πώς μπορείς να είσαι καίριος και πολιτικά ορθοεπής σε ένα τέτοιο φιάσκο, όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το πώς θα οργανώσεις σχέδια προσωπικής καριέρας ακόμα και σε βάρος εθνικών ζητημάτων. Κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς παρουσιάστηκε ως «πατριώτης» που αντιστέκεται σε εθνικές προκλήσεις και επιχειρεί τάχα να δημιουργήσει «πολιτική Άνοιξη» με το πολιτικό σκηνικό ολοένα να χειμωνιάζει. Κάποτε ο Καραμανλής άσκησε επικοινωνιακώς παραπλανητικά ένα «βέτο», το οποίο, κατ' εμέ, χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα εντελώς επικοινωνιακά από τη Νέα Δημοκρατία ως απόδειξη οσμής πατριωτισμού και ανοίγματος, λέει, προς τη λαϊκή δεξιά. Παρά ταύτα ο Μητσοτάκης ούτε κουβέντα ουσιαστική για το θέμα με έναν Τσίπρα να τον «παίζει» στα δάκτυλα και να εκμεταλλεύεται πλήρως πολιτικά την αδυναμία του για δημόσιο διάλογο. Και βέβαια, ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός βρήκε ευκαιρία να κάνει μαθήματα αριστερού διεθνισμού και ιδεολογικοποίησης στην επαναπροσδιοριζόμενη «αριστερή πτέρυγα», με την υπεράσπιση της δημοκρατίας να κυριαρχεί στο λεξιλόγιό του, αλλά όπως αποδεικνύεται να μην κυριαρχεί στις προθέσεις του, μιας και δημοψήφισμα έκανε ελαφρά τη καρδία το 2015, αλλά όχι τώρα που όφειλε.
Όλα τα παραπάνω το μόνο που προσέφεραν ήταν χρόνο/χρόνια στους Σκοπιανούς για να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους και να συστηθούν παγκοσμίως ως η σπορά τού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Χρηματοδοτήθηκαν «μελέτες» για τη μακεδονικότητά τους, οι οποίες γέμισαν τις βιβλιοθήκες παγκοσμίως και διαβάστηκαν με ακρισία και αμετροέπεια. Εν ολίγοις, έχουμε Σκοπιανούς, οι οποίοι διεκδικούν ιστορικό έδαφος και κάνοντας τα πάντα κερδίζουν. Από την άλλη, βέβαια, έχουμε και Έλληνες που το μόνο που ξέρουν είναι να καυχώνται για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τα φώτα που έδωσαν οι πρόγονοί μας στον κόσμο. Αν ερωτήσεις όμως Έλληνες, και κυρίως Νεοέλληνες, για το τι γιορτάζουμε επετειακά ως έθνος κομβικές ημερομηνίες δεν ξέρουν. Συνάμα, αυτοί οι ίδιοι οι Έλληνες θεωρούν τα αρχαία ελληνικά ως ξένη γλώσσα, ασυνεχή, νεκρή και σπαταλούν τα μαθητικά τους χρόνια σ' ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στέκεται στην ανάλυση στατιστικών στοιχείων, εισαγωγών και εξαγωγών βαμβακιού στη δεκαετία τού '20. Αντί να μελετούν για τον ξεριζωμό τής Κύπρου και για τη Γενοκτονία των Ποντίων... Επομένως, για ποια πατριωτική συνείδηση μιλάμε;
Μάλλον οι πρόγονοί μας τα έδωσαν όλα και δεν κράτησαν τίποτα για μας! Από ό,τι φαίνεται θα συνεχίσουμε να ζούμε στο βαθύ σκοτάδι, όσο τουλάχιστον επιλέγουμε αυταπάτες κοιτώντας «φωτάκια» εθνικισμού και δήθεν «Πατριωτικής» ομόνοιας.